Dag lieverdjes,
23 oktober vandaag... een zwar(t)e dag... en net als vorig jaar post-wacht, om het allemaal net nog wat zwaarder te maken...
Zuid-Afrika kan afleiding bieden, maar op zo'n momenten ben ik toch liever thuis... Gelukkig heeft Kaapstad genoeg stranden om uit te waaien (dat lukt zeker met de Kaapse wind...) en genoeg zonsondergang om bij weg te dromen/denken...
Afgelopen week was ik "second caesar bleep". Degene die de caesar bleep heeft, dat zijn of de MO's (medical officers dus, afgestudeerde dokters die als vrije assistent pediatrie werken in de hoop aanvaard te worden) of de interns, wordt gebeld voor alle bevallingen, keizersnedes (vandaar caesar), prematuren, probleembevallingen. Ze zijn dan heel de dag daarmee bezig. Iedereen die op neonato begint, moet voordien -verplicht- de Newborn Life Support cursus volgen.
In België als er een prematuur wordt geboren (toch onder 34 weken ofzo), zou er al één van de bazen meegaan of standby zijn, hier dus niet. We weten niet eens wie van de bazen we zouden moeten bellen, als er een probleem moest zijn.
De registrars (de assistenten dus) hebben nooit de caesar bleep, maar diegene die de raadpleging op dinsdag doet, is die week second caesar bleep en dan bellen ze u als er problemen zijn.
Dat was ik dus afgelopen week.
Ik ben moeten gaan helpen voor een tweeling van 31 weken (keizersnede), een andere keizersnede bij een boeleke van 32 weken omdat de persoon die de bleep had dan een andere keizersnede had van een tweeling, en een bolleke van 30 weken, met een geboortegewicht van 760 g...
Vreemd genoeg zijn de baby's hier dus gemiddeld genomen veel kleiner, maar doen ze het wel gemiddeld genomen -gezien de omstandigheden, geboortegewicht, prematuriteit- beter dan de baby's in België. Precies of ze weten dat ze zich moeten harden/voorbereiden voor een moeilijker bestaan.
Ik vind die bevallingen toch wel stressy hoor, zeker als ge bedenkt dat dat de interns zijn, de MO's, die hier die prematuurtjes opvangen, zot eigenlijk hoor...
Maar gelukkig deden ze het allemaal relatief goed, mits CPAP, dat kleintje van 760 g deed het na 6 min IPPV beademing ook goed. 'T zijn hier vechtertjes!
Ook op de zaal veel vechtertjes...
We hebben een "blueberry muffin" baby. Die worden zo genoemd omdat ze door een congenitale infectie, nauwelijks bloedplaatjes hebben en daardoor allemaal kleine bloedingen in de huid hebben en er dus uitzien als een blueberry muffin... (PS de foto's zijn allemaal met mijn gsm getrokken, dus kwaliteit is iets minder)
Dees boeleke is ook helemaal oedemateus (opgezwollen), en HIV positief ook... Want één probleem op zich is niet erg genoeg...
Hieronder nog een paar patiëntjes van mij:
Een mama die de kangaroo mother care toepast:
En hier het boeleke van 760 g ...
Maandag ook weer een tutorial moeten geven aan 3e jaars studenten, normaal vrijdag opnieuw, maar toen waren we nog aan het toeren, dus heeft een van mijn collega's overgenomen.
Woensdag hadden we ook een babytje, mama met hemofilie A, op zich al speciaal, maar ze kan altijd natuurlijk symptomatisch drager zijn (door lyonisatie), maar haar factor 8 is maar 1.5%! Blijkbaar is ze zo speciaal dat ze op ieder congres wordt voorgesteld. Ze heeft één zoon die het niet heeft, een andere zoon die overleden is op 14 maanden door intracraniele bloeding en nu dus opnieuw een zoon, ook aangetast.
Maar als ik van dat kind bloednam (en Yolandi die de dag voordien bloed nam, had het ook al gezegd), lijkt dat kind eerder een stollingsprobleem dan een bloedingsprobleem te hebben hoor! Zeer fijn als ge dan voor genetica 5 ml bloed moet nemen en ze specifiek vragen van niet arterieel te prikken!
Woensdagavond ben ik naar de smurfen gaan kijken! Ge-wel-dig :-) en er wordt duidelijk in de film gezegd dat ze Belgisch zijn! :-)
Vrijdagmorgen op de ochtendmeeting kwam Miemie (de grootste schat ooit, de consultant waar ik nu mee toer), binnen op de meeting met een All Blacks-shirt aan! (= het rugby team van Nieuw-Zeeland).
Algemene verwarring, iedereen begon te lachen (Miemie haar broer is een springbok en tot voor de uitschakeling droeg ze uiteraard altijd een springbokshirt en ze is ook naar Nieuw-Zeeland gegaan). Maar Miemie zei heel fier tegen iedereen dat ge toch op z'n minst voor iemand moest supporteren!
En haar steun heeft blijkbaar geholpen want deze morgen zijn de All blacks gewonnen en ze zijn dus de nieuwe wereldkampioen na Zuid-Afrika!
Vrijdagavond ben ik met Thobani naar "What's your number?" gegaan. Een typische chickflick :-)
Dit weekend was ik weer van wacht. Dus gisterenmorgen toeren - terug op G10- en tegen 11u naar huis gekomen. Een rustige namiddag.
En dan 's avonds tegen 19u teruggegaan. Het was een relatief rustige wacht, geen grote problemen. Een fanconi syndroom door cystinosis dat regelmatig bloedname moest krijgen voor electrolyten (shit? hoe zat dat ook alweer allemaal ineen? ;-) ik weet het nog steeds niet, ik heb gewoon het bloed genomen en de electrolyten gecorrigeerd). Nog wat meer klinische tekens van Rachitis gezien (dat heb ik hier ook al regelmatig gezien).
Deze morgen waren we al vroeg klaar met toeren op G10, dan gaan helpen op G9, een jongen met TB-meningitis die heel ziek is, dan gaan helpen op G2... amaai dat kon ik toch niet zo goed aan, post-call bloednames doen bij prematuurtjes (ik heb het gewicht nagekeken) van 596 g!
Bloedvaten die haarfijn zijn, die ge dan moet aanprikken met een naald die 10x zo dik is...
Naar huis gekomen en een beetje bijgeslapen!
Deze namiddag heb ik dan mijn boek "Long walk to freedom" van Nelson Mandela uitgelezen!
Ik heb het al gezegd, maar het is echt een topboek!
Ge leert er zoveel door bij, over Nelson Mandela zelf, over de geschiedenis van Zuid-Afrika, apartheid... Echt een aanrader voor iedereen!!
Interessant, informatief, grappig, emotioneel...
Een van mijn favoriete stukken is: From an early age, I spent most of my free time in the veld playing and fighting with the other boys of the village. A boy who remained at home tied to his mother's apron strings was regarded as a sissy.
Toepasselijk voor vandaag:
Als hij op Robben Island verneemt dat zijn oudste zoon gestorven is:
What can one say about such a tragedy? I was already overwrought about my wife, I was still grieving for my mother, and then to hear such news... I do not have words to express the sorrow, or the loss I felt. It left a hole in my heart that can never be filled.
I returned to my cell and lay on my bed. I do not know how long I stayed there, but I did not emerge for dinner. Some of the men looked in, but I said nothing. Finally, Walter came to me and knelt beside my bed, and I handed him the telegram. he said nothing, but only held my hand. I do not know how long he remained with me. there is nothing that one man can say to another at such a time.
Of als hij vertelt over de discussies die ze hebben onder mekaar (de gevangen onder mekaar, allemaal politiekgevangenen) op Robben Island.
Not all debates were political. One issue that provoked much discussion was circumcision...
Of: One subject we harkened back to again and again was whether there were tigers in Africa.
Of als hij zijn rechtzaak voorbereidt en hij hierover samen met zijn advocaat praat (de echte gesprekken onder hen voerden ze via geschreven nota's, omdat alles afgeluisterd werd):
Hij zegt dan bewust dat hij alle opnames nodig heeft van zijn vorige rechtzaak (100-en uren opname) om zijn huidige rechtzaak voor te bereiden. Dit zegt hij gewoon omdat hij weet dat de tegenpartij hem afluistert en hij er plezier in heeft dat zij dan al die opnames zullen gaan beluisteren om te kunnen anticiperen, terwijl hij er eigenlijk helemaal niets mee wilt doen :-).
En zijn laatste woorden: I have walked that long road to freedom. I have tried not to falter, I have made missteps along the way. But I have discovered the secret that after climbing a great hill, one only finds that there are many more hills to climb. I have taken a moment here to rest, to steal a view of the glorious vista that surrounds me, to look back on the distance I have come. But I can rest only for a moment, for with freedom come responsibilities, and I dare not linger, for my long walk is not yet ended.
Vanavond ben ik dan naar Camps Bay gegaan, iets gaan eten in the bayside café...
Camps Bay is bekend voor zijn sundowners en ook nu weer had ik niet te klagen over de zonsondergang...
Tot blogs!
x
