zondag 20 november 2011

20112011



Schattebollen!

na 11.11.11 vandaag alweer een speciale datum... voor mij weer een wachtdag... na al ongeveer 30 keer die datum te hebben neergeschreven, besefte ik pas dat het een speciale datum was ;-).

Vorige week dinsdag ben ik onverwachts terug naar België gegaan. Dankjewel aan iedereen die mij heeft opgevangen, gevoed, entertaint, afgeleid of er gewoon was! Mijn excuses aan diegenen voor wie ik geen tijd had, vanaf februari maken we dat goed!

Het was ook fijn om het herfstweer en de prachtige herfstkleuren te zien! Hier is het het hele jaar groen, dat kennen ze hier niet bomen die van kleur veranderen, die hun bladeren verliezen...

Dinsdagmorgen was ik nog het ijs van de auto aan het krabben bij -1°C... Woensdag was ik hier alweer aan het puffen bij +20°C (gisteren zelfs +30°C!).  Maar ik was ook blij van terug hier te zijn, die omgeving hier, die ruimte, de zee, de tafelberg, daar kunnen zelfs de herfstkleuren niet aan tippen!

Woensdag ben ik geland om 10u30 en opgehaald door Gé. Mijn spullen snel hier afgezet en naar het werk vertrokken. Aangezien ze daar 8.5 dag voor mij overgenomen hadden, wou ik toch graag langsgaan en zien of ik hen kon helpen, aangezien zij zo behulpzaam waren voor mij. Ook heb ik van mijn collega's hier ongelooflijk veel berichtjes gekregen, het is echt hartverwarmend! Wat een schatten!

Woensdagavond ben ik met Catherine en Kamieltje gaan aperitieven in Camps Bay. Bruno en Bram (een vriend van hen die op bezoek was) hebben ons nadien vervoegd, zij hadden die dag de tocht rondom het schiereiland met de fiets gedaan!
Wederom een schone zonsondergang enja... dat geeft schone foto's e ;-).
Maar de Kaapse dokter stond hevig! De Zuidooster wind hier wordt de "Kaapse dokter" genoemd, omdat die alle smog wegblaast boven Kaapstad.
Kamieltje moest dus beschermd worden tegen de wind en tegen de zon:


Een Stella'tje ter beloning van een dag fietsen... Napels zien en sterven...




Ik, Kamieltje en Catherine (voor diegene die niet goed zijn in silhouetten te onderscheiden...)


Nadien zijn we gaan eten in The Harbour House in Kalkbay, lekker en gezellig! op een toplocatie, op de rotsen, waar de kolkende zee op inbeukt met dan verlichting op die rotsen/golven! Indrukwekkend!


Donderdag weer een drukke dag op G1! Om half 4 is er nog een boeleke binnengekomen, doorgestuurd van een ander ziekenhuis... ze belden mij: ja we hebben hier een 9 dagen oude baby, die niet goed eet...
ok, vertel mij iets meer gegevens dan dat, zeg ik...
dan volgde er: geboortegewicht was 2.750 g, huidig gewicht 3.100 (op dag 9 al 400 g boven geboortegewicht, euhm hallooooooo! die kleine wordt geweldig overboeft of is helemaal opgezwollen, onmogelijk dat die niet goed eet)...
ja en volgens mama ademt ze ook niet goed... "maar ademt ze echt niet goed of wel??" "ja ze kreunt de hele tijd"
maar de ademhaling is moeilijk te beoordelen omdat haar buik zo gezwollen is...
en parameters zijn... ademhaling 60/min, hartslag 200/min, temperatuur 39°C

(ok dat is dus informatie doorgeven met de minste belangrijke info eerst en dan steeds meer belangrijke info er nog zo wat bijzeggen..., maar goed ik heb het kind onmiddellijk laten doorkomen naar ons!!) een bacteriële meningitis, groep B streptococ, kind is diezelfde avond nog doorgegaan naar intensieve... maar nu gaat het gelukkig wat beter.

Donderdagavond gaan lopen, maar met de Kaapse dokter die u half wegblaast, geen lachertje! Maar ik houd vol, blijkbaar was de wind donderdag wel extreem, volgens mijn collega's!
Nadien mezelf dan maar beloond met een sunset op sunset beach, mmmmmm :-)

De Tafelberg ziet er nogal donzig uit door zijn tafelkleed...


 Genieten is een werkwoord waar ge niet veel moeite voor moet doen, laat het gewoon komen...









De volgende foto lijkt wel ontsnapt uit the lion king :-).


Vrijdag weer busy busy op G1. Ik was bijna blij als ik aan mijn wacht kon beginnen... Die bleek aanvankelijk ook rustig te verlopen... maar helaas pindakaas!
Oncologie had nog niet overgedragen... en die hadden wel een héél ziek patiëntje: een meisje van 3 jaar met aplastische anemie (dan maakt uw beenmerg geen rode en witte bloedcellen en geen bloedplaatjes meer aan). En nu had ze daarbovenop een typhilitis gedaan (de NEC bij oudere kinderen)... Super ziek... amaai, die heeft mij vrijdagnacht wakker gehouden. Toen ik met haar bezig was, kreeg ik ook telefoon van op de spoed, dat het daar druk was, dat Aruna (die spoed deed) met een ziek kind bezig was en dat er nu ook een meningococcensepsis was binnengekomen, dus ben ik direct naar spoed gegaan om dat kind met de meningococcensepsis te behandelen. En vwala, rustig was verleden tijd. Die 2 patientjes hebben mij heel de nacht beziggehouden. Daarnaast ook nog verschillende telefoons.

Efficiëntie is hier toch niet altijd aan de orde...
Aruna krijgt telefoon vanuit een ander ziekenhuis voor een doorverwijzing, maar dat kind was geïntubeerd, dus moet naar intensieve. Ze belt naar mij, onze intensieve ligt vol, dat wist ik al. Maar voor ik een kind met intensieve kan bespreken, moet ik dat eerst met mijn consultant bespreken, want dat zijn de regels. Dus ik bel naar Ronald (de consultant), daarna bel ik naar Irma (de assistent op intensieve). Daarna belt Irma naar haar consultant (Sharon). Die belt dan op haar beurt naar de consultant van Red Cross (kinderziekenhuis in Kaapstad) om te vragen of zij plaats hebben op intensieve. Na een hele tijd proberen heeft ze daar uiteindelijk iemand te pakken gekregen. Daarna belt de consultant van onze intensieve naar Irma om te zeggen dat het kind naar Red Cross mag, dan belt Irma naar mij om het telefoonnummer te vragen van het verwijzend ziekenhuis (wat ik haar al het eerste telefoontje wou geven, maar dat vond zij toen niet nodig).
Daarna heeft Irma naar Red Cross gebeld om dat telefoonnummer door te geven, zodanig dat Red Cross kon bellen dat het kind mocht komen.
En toen waren we 1 u verder (en was het voor ons even vermoeiend, als voor jullie om bovenstaande tekst te lezen :-) ). Efficiëntie nihil, maar vooral ondertussen zit dat verwijzende ziekenhuis een uur te wachten op bevestiging met een kind dat ze op ambu beademen!!!

Hier nog een foto die ik genomen heb vrijdagnacht, om aan te tonen dat "kamer moeder-kind" hier een relatief begrip is. Sommige ouders (als ze borstvoeding geven) hebben een ijzeren zetel die ze kunnen uitklappen, maar de meesten slapen op de grond naast het bed van hun kind, of zoals deze mama, op de stoel, hoofd mee in het spijlenbed...


Ik was blij als ik gisterenmorgen na het toeren naar huis kon vertrekken... Hier aangekomen heb ik een poging gedaan om wat bij te slapen, maar dat was niet zo makkelijk bij een temperatuur van 32°C! (Maar ik heb al vanuit België vernomen dat ik daarvoor geen medelijden moet verwachten, nietwaar Annie :-) )

Na een (warme) middagdut en een (koude) douche, heb ik met Jaques afgesproken! Wat een heerlijk weerzien!
Jaques is een Zuid-Afrikaan die 2 jaar geleden een jaar in Leuven gewerkt heeft. In een van mijn eerste blogverslagen heb ik een verslag van hem in de Standaard van enkele jaren geleden gepost.
Sinds ik hier aangekomen ben, hadden we al geprobeerd een datum te vinden om af te spreken, maar drukke agenda's hadden dat moment dus telkens uitgesteld.
Het was super gezellig, leuk en grappig! En daarbij ook nog lekker eten, het kan niet beter e!





Sommige foto's geven bijna geluid, zoals deze hier: mmmmmmmmmmmmm







Zot zijn doet geen zeer :-)


En toen kwamen we om half 8 opeens op het idee om naar Twilight te gaan kijken, snel naar de cinema in Tableview... uitverkocht, spurtje naar de cinema in Canalwalk... ook uitverkocht... geen twilight dus...


Dan maar voor een waardig alternatief gegaan...


En het kind komt al eens boven in een pediater:



Vandaag weer van wacht, gelukkig was het nu wat rustiger... De verpleging van op spoed heeft dan ook zijn tijd besteed aan het ophangen van de kerstversiering... (op G10 hing die al een week omhoog!)
Ik vind het toch maar vreemd hoor, sinds oktober verkopen ze hier overal kerstversiering, ik vind dat dat maar mag na 6 december...
Maar probeer hier maar eens het concept van Sinterklaas uit te leggen in een post-apartheid-tijdperk...

Mijn twee patientjes van vrijdagnacht hebben mij vandaag ook weer beziggehouden en daarnaast... veel frustraties...
3 bloednames die deze morgen gebeurd waren, heb ik kunnen herdoen omdat het bloed nooit in het labo is aangekomen... De buizenpost gebeld, de porters gebeld, het labo verschillende keren gebeld, nergens een probleem... niemand die wist waar het bloed naartoe was...
Ja, de dokter, de buizenpost werkte zeker... dus een bloedname bij dat ziek kindje dan maar verstuurd met de buizenpost om 15u... om 19u was ook dat bloed nog nergens toegekomen...
Andere bloednames die ik dan herdaan heb, meegenomen naar spoed, daar om 17u de porters gebeld om het bloed te komen ophalen... Om 19u lag het nog op exact dezelfde plaats... ik bel hen terug, zeg hen dat ik dat daar 2u voordien voor gebeld heb en dat het bloed daar nog steeds ligt...
"Nee dat kan niet dokter, we zijn dat komen halen!"
"Ik heb het net zien liggen, het ligt hier dus wel nog, dus zijn jullie het NIET komen halen"
"Nee, wij zijn dat komen halen!"
"Maar het ligt hier voor mijn neus!!!"
ZUCHT...

Zoals dus al gezegd, het moet efficiënter kunnen...
Of misschien heb ik gewoon nood aan vakantie...

en jawel! die komt er ook aan!!
Vrijdag komen mama en Greet toe! Jippiee! en dan trekken we er op uit!
Nog een weekje werken, nog een wachtje donderdag en dan verlof!

Dinsdagavond gaan we met de Belgjes hier een Teusser-avond houden! (Ter info dat kan hier niet gekocht worden e ;-), mijn valies terug was een beetje gevuld met alcohol ;-)).

Tot blogs!
Ellen


zaterdag 12 november 2011

zondag 6 november 2011

Leuke bende, dolle pret!



Hallo Vlaanderen,

hier ben ik weer!
drukke dagen, veel beleefd, veel plezier gehad!

Woensdag was een drukke dag op het werk, Mardeya en Andrew die nu G1 -the front- doen, waren allebei postcall, onze intern moest vanalles regelen voor de baby's op de materniteit, dus bleven Salah en ik alleen over. Ik was blij toen ik de persoon die van wacht was, zag om 16u!

's Avonds zijn we naar Ajax Cape Town gaan kijken! Zelfde eigenaar als Ajax Amsterdam (zoals ze de "gewone" Ajax hier noemen), zelfde shirts, alleen een ander niveau :-).
De eerste time was gewoon saai, de tweede time was al interessanter. Ajax CT domineerde de tweede helft, maar de Bidvest Wits slaagden erin om twee keer totaal onverwacht te scoren en zo eindigde het dus 0-2.
Het stadium (green point stadium, prachtig stadium!) was maar voor 5% gevuld, maar die weinige toeschouwers zorgden wel voor voldoende ambiance en lawaai! Vuvuzela's, djembés en veel geroep :-).

Gé en ik voor het stadium:

 Gé, Billy, Bruno en ik:



 Billy kan er al goed mee overweg:




Nadien zijn we nog iets gaan drinken in een caféetje in de buurt, alwaar ik een mailtje te lezen kreeg, dat mijn artikel over Binnenlandse adoptie in Vlaanderen, mits aanpassingen, aanvaard is voor publicatie, wopla! Driewerf hoera :-).

Donderdag was wederom een drukke dag op het werk, het was dag van de assistent, dus de assistenten zijn 's namiddags gaan mini-golf spelen en dan ergens gaan eten. Ik was van wacht, dus ik had eerst al een handover om 13u en dan opnieuw om 16u. Bovendien was ik afgelopen week ook second caesar bleep, dus heb ik dan tot 16u mee in het verloskwartier geholpen... Mijn wacht zelf was rustig, wel veel telefoons gekregen.
Zoals bijvoorbeeld een doorverwijzing voor een stabiel kind naar kinderneurologie om 6u30 's morgens, asjeblieft zeg! wat is dat nu voor een uur om door te verwijzen en daarvoor iemand van wacht voor algemene pediatrie te bellen...

Dit is ook een patiëntje dat ik tijdens mijn wacht gezien heb:


Een meisje van 1 jaar, met een gemiste biliaire atresie... Ze heeft vorige maand een palliatieve operatie gehad. Enorme ascites... verschrikkelijke waisting (zie die armen... die huid...), ze weegt nu 7.8 kg, en ik vermoed dat de helft van dat gewicht ongeveer ascites moet zijn...

Nog een indrukwekkende foto van een van onze patiëntjes op neonato (die verrassend veel op vis trekt die we vorige week in two ocean's acquarium gezien hebben, maar waar ik spijtig genoeg geen foto van heb):
(Patiëntje met spina bifida en hydrocefalie).

Vrijdagvoormiddag is het madammetje mijn "scrubs" komen brengen! Alle assistenten die hier van wacht zijn, dragen hun persoonlijke "scrubs" en ik heb er mij ook laten maken :-).
Kijk ne keer hoe mooi! (Mijn naam is erin geborduurd)


Na mijn postcall middagdutje heb ik met Liesbeth en Oli afgesproken aan green point, samen zijn we naar Signal hill gegaan waar we hadden afgesproken met "de rest van de bende".
Zoals uit de foto's wel blijkt, behoorlijk frisjes en ook weinig zonsondergang, maar desalniettemin een geslaagde avond! Met ondersteuning van een groot constantia wijntje en een darling cellars shiraz (allebei 4 sterren).

Oli, Liesbeth en ik:



8 koudkleumen (kamieltje verstopt achter de boomstronk) in Zuid-Afrika...

 Ik en de darling cellars shiraz:
 Liesbeth en ik:


Nadien zijn we gaan pizza eten bij Bacini's: Een lekkere en iets warmere afsluiter van een geslaagde avond! Een superfijn weerzien met Liesbeth en Oli!


De betere foto: papa en zoon samen aan de fles:



Gisterenmorgen vroeg uit de veren want ik wou terug naar Hermanus! Toen ik de vorige keer daar was, had ik uiteraard de southern right whale van heel dichtbij op de boot gezien, maar vanuit Hermanus zelf, alleen in de verte een paar walvissen... Na Bruno en Catherine en Billy en Gé hun verhalen van de springende walvissen, moest ik toch echt terug!
En kijk, doel bereikt! Wauw! Zalig om die walvissen te zien springen, hun staart te zien zwieren, ongelooflijk!
(Al is het wel niet makkelijk om het springen met de camera vast te leggen!)



Veel whalespotters... (terwijl ik daar rustig op een clif zat en veel beter de walvissen kon zien ;-) )




In de namiddag teruggereden en hier mijn 8 km gaan lopen. Het ging wat moeizamer, de calorieën van de vorige dagen zullen er nog aangeplakt hebben!

Gisterenavond is de kokkin in mij naar bovengekomen en heb ik pastasla gemaakt voor vandaag!

Deze morgen eerst Catherine gaan oppikken en Kamieltje zijn vaccin gegeven, gelukkig kon hij toch terug lachen naar mij nadat ik hem geprikt had!

Daarna zijn we met Sugar, een townshipgids, die uiteraard een moeilijke Xhosa naam heeft, maar Sugar genoemd mag worden, een townshiptour gaan doen. We zijn Catherine en ik (Bruno moest op Kamieltje babysitten en besloot zijn zoon deze namiddag dan maar mee te nemen naar Ajax Cape Town ;-)) en 4 vrienden van Billy en Gé.
De townshiptour was in Langa. Langa betekent zon en is de oudste, zwarte township van Kaapstad, gevestigd in 1923. Oorspronkelijk voornamelijk voor de Spaanse griep, om die ("uiteraard" verspreid door de zwarten) uit de stad te houden. In volle apartheid nadien mochten de zwarten wel werken in de stad, mits een pasje dat ze max 12u in blank gebied mochten komen, maar uiteraard niet in de stad wonen. Dus moesten ze een oplossing vinden zodanig dat het werkvolk niet in de stad woonde, maar wel bereikbaar... De capeflats waren geboren.
Gugulethu (betekent onze trots), ligt tegenover de luchthaven, en daar ligt Mzoli's waar we zijn gaan eten. Gugulethu en Nyanga (betekent maan) zijn opgericht in de jaren 50. Crossroads en Khayelitsha (uit Khayelitsha komen de meeste van mijn patiënten, betekent nieuwe huis) zijn de nieuwe townships.

Catherine en ik voor het informatiecentrum van Langa:




 Bah, schapenkoppen :-s



Eén kamer, met zo een 3 bedden in, elk bed is van 1 gezin... 20 rand per maand...

Schitterende tekst die ophing daar:

"Dear child, as long as you live in this house, you will follow the rules. When you have your own house, you can make your own rules. In this house we do not have a democracy. I did not campaign to be your parent. You did not vote for me. We are parent and child by the grace of God, and I accept that privilege and awesome responsibility. In accepting it I have an obligation to perform the role of a parent. I am not your pal.
Our ages are to different. We can share many things, but we are not pals. I am your parent. This is 100 times what a pal is. I am also your friend, but we are on entirely different levels. You will do in this house, as I say and while you may ask questions you may not question my authority. Please remember that whatever I ask you to do is motivated by love. This will be hard for you to understand until you have a child of your own. Until then, trust me."







Daarna zijn we doorgereden naar Mzoli's meat. Couleur locale... en die "meat" is behoorlijk letterlijk te nemen... dat is ook het enige dat ge daar kunt kopen. Vandaar dat ik dus een pastaslaatje gemaakt had, Severine taboulé, Shauny grieks slaatje, iemand anders aardappelslaatje en we hadden allemaal onze drank mee. Het zit daar stampensvol, 100-en mensen binnen, dj's draaien muziek, iedereen danst en eet en drinkt en danst! Zien en gezien worden, freakshows enzo meer...
Chaos ten top, maar wel tof! En als we na 4u daar buiten kwamen, merkten we dat de locale bevolking met zijn honderden daarbuiten op straat hun eigen feest heeft.
 Shauny, Severine en Gé
 Mik, en nog vrienden van Shauny:
 en het vlees...

Catherine zag dat het goed was, ik vond het wat minder boeiend ;-)


en nadat iedereen zijn vlees gekozen heeft, braaien maar (dat doen ze voor u):


 Billy met vrienden die op bezoek waren:
 Billy en Mik:

 en de omstaanders maar dansen:

Onder andere mee aan onze tafel: Thomas Van Der Plaetsen, Europees kampioen tienkamp, jawel! Op te volgen in Londen zou ik zo zeggen ;-). Zijn broer en coach Michael (Shauny haar vriend). De mama van Cedric Van Branteghem... (Ge moet uw contacten weten te vinden e ;-) ).

 en dansen:
 Gé wordt vastgepakt door een van de "stromae's":
 De "stromae's":
 en zo komt het vlees dan toe:
 echt aantrekkelijk ziet het er niet uit, vind ik...
 Sugar in een gevecht met een stuk vlees:

Op facebook heb ik ook een filmpje gezet van het dansen (maar een kort filmpje, de langere filmpjes nemen te veel geheugen in om op facebook te zetten), ook een filmpje van de voetbal en van de kerk te bewonderen daar!

Vanavond ben ik met Trevor en Thobani naar de mis gegaan. Thobani gaat vrijdag terug naar Durban en hij had mij uitgenodigd voor mee naar de kerk te gaan, zodanig dat ik toch "blessed" zou zijn voor hij terugging.

Wat een belevenis! Het eerste halfuur is meer een muziekoptreden, nog misschien het best te vergelijken met de preselecties van Eurosong ;-) (zowel qua muziekstijl als qua podiumgebeuren). 2 basgitaren, een drumstel, 4 zangers en zangeressen en een achtergrondkoor. Verlichting zoals bij een optreden, de zaal is donker.
De zaal zeg ik, want een kerk is het eigenlijk niet. Het is meer te vergelijken met de minnepoort in Leuven, of de polyzaal in de Borre. Iedereen staat recht, klapt in zijn handen, danst of springt. Verschillende mensen met hun handen "ten hemel" en hun ogen toe en ondertussen meezingen.
Nadien wordt er live uitgezonden van ergens in Zuid-Afrika op schermen. Ik denk dat deze kerk, CRC heet ze, een soort van keten is. Deze keer was de pastoor in Bloemfontein, in de free state, en vandaar werd er dan in alle kerken van die keten uitgezonden. De zaal in Bloemfontein was dan eerder Brabanthal-achtig.
Er was een gastpastor, Reinhard, nen duitser die in Florida woonde. Die pastoors hier zijn totaaaaaal niet te vergelijken met in België. Ze zijn nog maar een beetje grijs en nog niet seniel, ze dragen hun gewone kleren en heb wat pepers in hun gat! Niet Bart Peeters-pepers, maar toch! Waar ge in België van elke zin die de pastoor zegt meer en meer in slaap valt, zult ge hier door iedere zin die de pastor zegt opnieuw wakker geschud worden. Zijn manier van denken deed mij denken aan de politieke rally's die ze in USA houden, in aanloop van de verkiezingen, inclusief met vuisten naar het publiek tonen.
Ook het "publiek" is gemiddeld 30 jaar en hip, sportief, klassiek, alles door mekaar.
Er namen verschillende mensen ook notities van de preek.
Op een bepaald moment zij Reinhard: If you don't like my preaching, I like it myself!
De mensen (zowel in Bloemfontein op de schermen als bij ons in de zaal) lachen, applaudiseren, juichen, roepen luid bevestigend "Yes" of "Amen". De pastor (want is niet echt te vergelijken met onze pastoor) zegt ook om de 3 zinnen Amen of Halleluja!

Tijdens de muziek in het begin:
 De gastpastor op het scherm:

Vwala se, dat was het verslag voor deze keer, weer een druk weekend achter de rug met veel ervaringen!

Om af te sluiten heb ik nog een foto die Mette, de Nederlandse stagiair die hier in augustus stond, die mee de Tafelberg beklommen had, mij heeft doorgestuurd.

En mijn actiefoto's genomen tijdens de gun run (in de tijd dat ik nog 5 km liep ;-)  ).

En kijk eens, ongeveer 500 m voor de finish, we kunnen nog lachen :-).