20112011

Schattebollen!

na 11.11.11 vandaag alweer een speciale datum... voor mij weer een wachtdag... na al ongeveer 30 keer die datum te hebben neergeschreven, besefte ik pas dat het een speciale datum was ;-).

Vorige week dinsdag ben ik onverwachts terug naar België gegaan. Dankjewel aan iedereen die mij heeft opgevangen, gevoed, entertaint, afgeleid of er gewoon was! Mijn excuses aan diegenen voor wie ik geen tijd had, vanaf februari maken we dat goed!

Het was ook fijn om het herfstweer en de prachtige herfstkleuren te zien! Hier is het het hele jaar groen, dat kennen ze hier niet bomen die van kleur veranderen, die hun bladeren verliezen...

Dinsdagmorgen was ik nog het ijs van de auto aan het krabben bij -1°C... Woensdag was ik hier alweer aan het puffen bij +20°C (gisteren zelfs +30°C!).  Maar ik was ook blij van terug hier te zijn, die omgeving hier, die ruimte, de zee, de tafelberg, daar kunnen zelfs de herfstkleuren niet aan tippen!

Woensdag ben ik geland om 10u30 en opgehaald door Gé. Mijn spullen snel hier afgezet en naar het werk vertrokken. Aangezien ze daar 8.5 dag voor mij overgenomen hadden, wou ik toch graag langsgaan en zien of ik hen kon helpen, aangezien zij zo behulpzaam waren voor mij. Ook heb ik van mijn collega's hier ongelooflijk veel berichtjes gekregen, het is echt hartverwarmend! Wat een schatten!

Woensdagavond ben ik met Catherine en Kamieltje gaan aperitieven in Camps Bay. Bruno en Bram (een vriend van hen die op bezoek was) hebben ons nadien vervoegd, zij hadden die dag de tocht rondom het schiereiland met de fiets gedaan!
Wederom een schone zonsondergang enja... dat geeft schone foto's e ;-).
Maar de Kaapse dokter stond hevig! De Zuidooster wind hier wordt de "Kaapse dokter" genoemd, omdat die alle smog wegblaast boven Kaapstad.
Kamieltje moest dus beschermd worden tegen de wind en tegen de zon:

Een Stella'tje ter beloning van een dag fietsen... Napels zien en sterven...

Ik, Kamieltje en Catherine (voor diegene die niet goed zijn in silhouetten te onderscheiden...)

Nadien zijn we gaan eten in The Harbour House in Kalkbay, lekker en gezellig! op een toplocatie, op de rotsen, waar de kolkende zee op inbeukt met dan verlichting op die rotsen/golven! Indrukwekkend!

Donderdag weer een drukke dag op G1! Om half 4 is er nog een boeleke binnengekomen, doorgestuurd van een ander ziekenhuis... ze belden mij: ja we hebben hier een 9 dagen oude baby, die niet goed eet...
ok, vertel mij iets meer gegevens dan dat, zeg ik...
dan volgde er: geboortegewicht was 2.750 g, huidig gewicht 3.100 (op dag 9 al 400 g boven geboortegewicht, euhm hallooooooo! die kleine wordt geweldig overboeft of is helemaal opgezwollen, onmogelijk dat die niet goed eet)...
ja en volgens mama ademt ze ook niet goed... "maar ademt ze echt niet goed of wel??" "ja ze kreunt de hele tijd"
maar de ademhaling is moeilijk te beoordelen omdat haar buik zo gezwollen is...
en parameters zijn... ademhaling 60/min, hartslag 200/min, temperatuur 39°C

(ok dat is dus informatie doorgeven met de minste belangrijke info eerst en dan steeds meer belangrijke info er nog zo wat bijzeggen..., maar goed ik heb het kind onmiddellijk laten doorkomen naar ons!!) een bacteriële meningitis, groep B streptococ, kind is diezelfde avond nog doorgegaan naar intensieve... maar nu gaat het gelukkig wat beter.

Donderdagavond gaan lopen, maar met de Kaapse dokter die u half wegblaast, geen lachertje! Maar ik houd vol, blijkbaar was de wind donderdag wel extreem, volgens mijn collega's!
Nadien mezelf dan maar beloond met een sunset op sunset beach, mmmmmm :-)

De Tafelberg ziet er nogal donzig uit door zijn tafelkleed...

 Genieten is een werkwoord waar ge niet veel moeite voor moet doen, laat het gewoon komen...

De volgende foto lijkt wel ontsnapt uit the lion king :-).

Vrijdag weer busy busy op G1. Ik was bijna blij als ik aan mijn wacht kon beginnen... Die bleek aanvankelijk ook rustig te verlopen... maar helaas pindakaas!
Oncologie had nog niet overgedragen... en die hadden wel een héél ziek patiëntje: een meisje van 3 jaar met aplastische anemie (dan maakt uw beenmerg geen rode en witte bloedcellen en geen bloedplaatjes meer aan). En nu had ze daarbovenop een typhilitis gedaan (de NEC bij oudere kinderen)... Super ziek... amaai, die heeft mij vrijdagnacht wakker gehouden. Toen ik met haar bezig was, kreeg ik ook telefoon van op de spoed, dat het daar druk was, dat Aruna (die spoed deed) met een ziek kind bezig was en dat er nu ook een meningococcensepsis was binnengekomen, dus ben ik direct naar spoed gegaan om dat kind met de meningococcensepsis te behandelen. En vwala, rustig was verleden tijd. Die 2 patientjes hebben mij heel de nacht beziggehouden. Daarnaast ook nog verschillende telefoons.

Efficiëntie is hier toch niet altijd aan de orde...
Aruna krijgt telefoon vanuit een ander ziekenhuis voor een doorverwijzing, maar dat kind was geïntubeerd, dus moet naar intensieve. Ze belt naar mij, onze intensieve ligt vol, dat wist ik al. Maar voor ik een kind met intensieve kan bespreken, moet ik dat eerst met mijn consultant bespreken, want dat zijn de regels. Dus ik bel naar Ronald (de consultant), daarna bel ik naar Irma (de assistent op intensieve). Daarna belt Irma naar haar consultant (Sharon). Die belt dan op haar beurt naar de consultant van Red Cross (kinderziekenhuis in Kaapstad) om te vragen of zij plaats hebben op intensieve. Na een hele tijd proberen heeft ze daar uiteindelijk iemand te pakken gekregen. Daarna belt de consultant van onze intensieve naar Irma om te zeggen dat het kind naar Red Cross mag, dan belt Irma naar mij om het telefoonnummer te vragen van het verwijzend ziekenhuis (wat ik haar al het eerste telefoontje wou geven, maar dat vond zij toen niet nodig).
Daarna heeft Irma naar Red Cross gebeld om dat telefoonnummer door te geven, zodanig dat Red Cross kon bellen dat het kind mocht komen.
En toen waren we 1 u verder (en was het voor ons even vermoeiend, als voor jullie om bovenstaande tekst te lezen :-) ). Efficiëntie nihil, maar vooral ondertussen zit dat verwijzende ziekenhuis een uur te wachten op bevestiging met een kind dat ze op ambu beademen!!!

Hier nog een foto die ik genomen heb vrijdagnacht, om aan te tonen dat "kamer moeder-kind" hier een relatief begrip is. Sommige ouders (als ze borstvoeding geven) hebben een ijzeren zetel die ze kunnen uitklappen, maar de meesten slapen op de grond naast het bed van hun kind, of zoals deze mama, op de stoel, hoofd mee in het spijlenbed...

Ik was blij als ik gisterenmorgen na het toeren naar huis kon vertrekken... Hier aangekomen heb ik een poging gedaan om wat bij te slapen, maar dat was niet zo makkelijk bij een temperatuur van 32°C! (Maar ik heb al vanuit België vernomen dat ik daarvoor geen medelijden moet verwachten, nietwaar Annie :-) )

Na een (warme) middagdut en een (koude) douche, heb ik met Jaques afgesproken! Wat een heerlijk weerzien!
Jaques is een Zuid-Afrikaan die 2 jaar geleden een jaar in Leuven gewerkt heeft. In een van mijn eerste blogverslagen heb ik een verslag van hem in de Standaard van enkele jaren geleden gepost.
Sinds ik hier aangekomen ben, hadden we al geprobeerd een datum te vinden om af te spreken, maar drukke agenda's hadden dat moment dus telkens uitgesteld.
Het was super gezellig, leuk en grappig! En daarbij ook nog lekker eten, het kan niet beter e!

Sommige foto's geven bijna geluid, zoals deze hier: mmmmmmmmmmmmm

Zot zijn doet geen zeer :-)

En toen kwamen we om half 8 opeens op het idee om naar Twilight te gaan kijken, snel naar de cinema in Tableview... uitverkocht, spurtje naar de cinema in Canalwalk... ook uitverkocht... geen twilight dus...

Dan maar voor een waardig alternatief gegaan...

En het kind komt al eens boven in een pediater:

Vandaag weer van wacht, gelukkig was het nu wat rustiger... De verpleging van op spoed heeft dan ook zijn tijd besteed aan het ophangen van de kerstversiering... (op G10 hing die al een week omhoog!)
Ik vind het toch maar vreemd hoor, sinds oktober verkopen ze hier overal kerstversiering, ik vind dat dat maar mag na 6 december...
Maar probeer hier maar eens het concept van Sinterklaas uit te leggen in een post-apartheid-tijdperk...

Mijn twee patientjes van vrijdagnacht hebben mij vandaag ook weer beziggehouden en daarnaast... veel frustraties...
3 bloednames die deze morgen gebeurd waren, heb ik kunnen herdoen omdat het bloed nooit in het labo is aangekomen... De buizenpost gebeld, de porters gebeld, het labo verschillende keren gebeld, nergens een probleem... niemand die wist waar het bloed naartoe was...
Ja, de dokter, de buizenpost werkte zeker... dus een bloedname bij dat ziek kindje dan maar verstuurd met de buizenpost om 15u... om 19u was ook dat bloed nog nergens toegekomen...
Andere bloednames die ik dan herdaan heb, meegenomen naar spoed, daar om 17u de porters gebeld om het bloed te komen ophalen... Om 19u lag het nog op exact dezelfde plaats... ik bel hen terug, zeg hen dat ik dat daar 2u voordien voor gebeld heb en dat het bloed daar nog steeds ligt...
"Nee dat kan niet dokter, we zijn dat komen halen!"
"Ik heb het net zien liggen, het ligt hier dus wel nog, dus zijn jullie het NIET komen halen"
"Nee, wij zijn dat komen halen!"
"Maar het ligt hier voor mijn neus!!!"
ZUCHT...

Zoals dus al gezegd, het moet efficiënter kunnen...
Of misschien heb ik gewoon nood aan vakantie...

en jawel! die komt er ook aan!!
Vrijdag komen mama en Greet toe! Jippiee! en dan trekken we er op uit!
Nog een weekje werken, nog een wachtje donderdag en dan verlof!

Dinsdagavond gaan we met de Belgjes hier een Teusser-avond houden! (Ter info dat kan hier niet gekocht worden e ;-), mijn valies terug was een beetje gevuld met alcohol ;-)).

Tot blogs!
Ellen