Twee volle (mits 1 feestdag) werkweken achter de rug... en wat een indrukken allemaal, wat heb ik al allemaal bijgeleerd, hoe vaak heb ik mijn ogen al opengetrokken, heb vaak al moeten slikken...
Nu kan ik ook zeggen dat ik mijn eerste wacht heb overleefd... ik wou alleen dat ik dat ook over alle kinderen kon zeggen...
Op het werk begint het een beetje te wennen, maar er is nog zo veel onbekend... Nu tijdens mijn wacht ook, weer zoveel nieuwe dingen, nieuwe ervaringen... Maar het grote verschil is wel de verpleging! Waar de verpleging op G10 behoorlijk sterke karaktermadammen zijn, genre "mijn wil is wet" en "ik weet het beter", zijn de verpleegkundigen op spoed zo vol ervaring en gaan ze uit van "samen werken en zo sterker", toen er vannacht een bolleke van 2 maanden een sepsisscreening moest krijgen, leek alles vanzelf te gaan, alle verpleegkundigen die hielpen, alles onmiddellijk klaar hadden, vlot overgaan van bloedname, naar infuus plaatsen, naar LP doen...
Maar toch was het weer een hele aanpassing.
En al die afkortingen die ze hier gebruiken: sommige "redelijk evident" PTB : pulmonary TB, TBM : TB meningitis (TB is tbc dus)
Alles wat ze kunnen (of willen) afkorten, korten ze af in de nota's, wat het niet altijd gemakkelijk maakt...
Een klinisch onderzoek beschrijven, begint vaak met JACCOLD met allemaal minnetjes of plusjes bij...
J : jaundice (geelzucht), A : anaemia (bloedarmoede), C : cyanosis (patient die blauw ziet); tweede C vergeet ik steeds, O : oedema (op ze gezwollen voeten hebben ofzo, L : lymphnodes (lymfeklieren), D: dermato
LOA : lost of appetite, LOW : lost of weight, LAO : lower airway obstruction en ga zo maar door...
Vannacht ben ik er jammer genoeg achtergekomen wat DOA betekent : Death on arrival...
Een meisje van 8 jaar werd binnengebracht door mama, mama helemaal in paniek omdat haar dochter niet meer reageerde, ze had gisterenavond gebraakt, mama was haar vannacht nog eens gaan controleren en vond haar zo... Toen wij haar zagen, was ze al ijskoud en stijf, ze moet al een tijdje eerder overleden zijn, maar mama had het niet door... Verschrikkelijk... Kippenvel... Zo verschrikkelijk hard...
Ik hoop dat de autopsie ons iets meer leert, vooral voor de ouders, dat ze antwoorden kunnen krijgen.
Ook op de zaal heel erge dingen: een meisje van 3 maanden oud, binnengekomen met een buikgriep en daardoor uitgedroogd, met daardoor dan weer een sinus venus trombose en een gigantisch infarct... (voor de niet medici: dat baby'tje heeft dus een infarct in haar hersenen met heel veel hersenschade) en stuipt nu heel veel, ook een slechte prognose...
Het is hier echt de theorie in de praktijk, dingen die theoretisch gezien kunnen gebeuren, maar die je bijna nooit ziet, zie je hier wel...
Ik denk dat we 3 kinderen op zaal hebben liggen met TB meningitis en daardoor hersenschade.
3 meningococceninfecties.
Vannacht tijdens mijn wacht (die eigenlijk erg rustig was, ik heb maar 5 kinderen ofzo gezien en toch 3 u kunnen slapen) heb ik "gelukkig" ook wat "gewone kinderen" gezien, maar dan ga je ook weer twijfelen natuurlijk :-)
Ook een kindje van 2 maanden oud met een bronchiolitis beeld, had het heel heel erg moeilijk om te ademen, al 4 dagen koorts en zó kort van adem... In België springt ge daar ook op, doet ge ook alle onderzoeken (bloedname, bloedkweken, longfoto, ruggenprik om hersenvlies ontsteking uit te sluiten enzo...) Hier ook, maar hier heeft dat kind dan ook nog HIV...
Een andere jongen (10 jaar) bij ons op zaal, wordt de laatste 2 jaar opgevolgd omwille van hoofdpijn, rugpijn, pijn in de benen... Maar nu gaat het de laatste week echt fel achteruit, ze dachten aan TB meningitis, maar toen ik hem gisteren onderzocht, merkte ik dat hij helemaal niet stabiel op zijn benen staat, heel wankel, als hij stapt, wijkt hij voortdurend af naar rechts, hij is zo hypergevoelig, braakt, is nekstijf... Ik ben bang dat hij een hersentumor heeft (kan natuurlijk ook TB meningitis zijn...) Hij had normaal gezien vandaag zijn hersenscan, maar toen ik deze middag vertrok, was die nog niet gebeurd... Ik hou mijn hart vast...
Veel basispathologie hebben we hier niet... Veel bronchiolitis voor de moment (het is hier dan ook winter), maar dat is dan voornamelijk bij ex-prematuurtjes vna 27-28 weken, ik ben blij als een kindje hier een geboortegewicht boven de 2 kg had (normen worden snel aangepast, merk ik van mezelf...)
En dan tussen al die verschrikkelijke verhalen, ligt er een kapoen (ook geen "gewoon" verhaal, hij heeft syndroom van Down, pulmonaire TB), die bij ons op de zaal ligt te wachten tot hij geplaatst kan worden in een tehuis, hij wacht al van in mei... Maar wat een schatje, wat een guitige lach, iedereen is zot van hem, en misschien hebben we hem en zijn lach ook wel wat nodig als "tegengif" voor al die drama's...
Ik was er deze morgen met Vincent over bezig (Vincent is een Nederlandse assistent die hier ook voor 6 maanden staat) hoe een aanpassing het is, zowel het logistieke, als de pathologie. Ik vroeg hem wanneer het went, wanneer alles vlot begint te gaan. Hij is hier op 1 juli begonnen en heeft nu het gevoel dat hij dat punt wel bereikt heeft (sinds gisteren ;-)), dus we zullen zien, ik wist wel dat het tijd gingen vragen, maar nu heb ik ongeveer een idee.
Deze middag na mijn wacht ben ik schoenen gaan kopen, aangezien mijn "gewone" werkschoenen helemaal kapot zijn (Ja Peruvriendjes, het begint een gewoonte te worden om op "vakantie" te vertrekken met kapotte schoenen ;-))... Diegene die mij goed kennen en mijn "probleem" met schoenen kennen, zullen hun hart al vasthouden... O-ow... na zo'n wacht, maar 3u geslapen, emotioneel, en schoenen nodig hebben...
Maar tadaaa! we zijn in Zuid-Afrika! ha! na 30 min had ik een paar gevonden, voor de luttele prijs van 140 rand, zijnde ongeveer 14 euro! Wat een batje! :-)
Toen ik nadien naar huis reed, merkte ik op mijn vaste route een bord op langs de weg, om chauffeurs te waarschuwen: Leven is kostbaar moenie daarmee speel nie... en dat sloot perfect aan bij mijn gemoedstoestand en de regen die eveneens mijn gemoedstoestand reflecteerde.
Na een middagdut besloot de zon erdoor te komen en ben ik gaan lopen (start to run les 4!) om mijn hoofd wat leeg te maken, met succes!
Nadien met Gaynor The Bachelor gekeken, dat is pas volledig verstand op nul, en nu dadelijk mijn bedje in, om morgen aan mijn weekend te beginnen!
Morgenavond ga ik bij Vincent eten en de rest van de "dagplanning" ga ik een beetje van het weer laten afhangen, want hier in Kaapstad kunt ge echt 4 seasons in 1 day hebben!
En na mijn weekend: maandag wacht nr 2!
De Ellie in Zuid-Afrika groet U!
x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten